Χορός της Καρμανιόλας

Ο Χορός της Καρμανιόλας ήταν λαϊκό έθιμο των αβράκωτων. Παραδοσιακός χορός ο οποίος αποτελούσε έναν τρόπο έκφρασης των υποτελών τάξεων. Επί Ροβεσπιέρου έγινε ο χορός που συνόδευε αποκεφαλισμούς αστών, δικαστών και αντεπαναστατών γενικότερα. Λαμβάνοντας κατά νου τη ρήση του Μπένγιαμιν ότι «τίποτε απ' ότι έχει συμβεί δεν πρέπει να χαθεί από την ιστορία» και προσθέτοντας ότι «μονάχα στη λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει ολότελα το παρελθόν της», η επιλογή του ονόματος έγινε για να διατηρήσει στο παρόν τόσο το ιστορικό περιεχόμενο του χορού (κριτικά πάντα) όσο και την μελλοντική προβολή του. Να τον χορεύουμε στην απελευθερωμένη κοινωνία του αύριο.

Μπροσούρα

Μπροσούρα
Για να κατεβάσετε τη μπροσούρα σε μορφή PDF κάντε κλικ στην εικόνα

Εκδηλώσεις

Εκδηλώσεις
26/02/10: Oικονομική Κρίση & Συναίνεση
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Εκδήλωση για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, Τετάρτη 21 ΔΕκέμβρη στις 19:00 στην ΑΣΟΕΕ

ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ- ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ με ΑΠΕΡΓΟΥΣ από την Ελληνική Χαλυβουργία


Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της Χαλυβουργίας, που σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους, στη μείωση των μισθών, τις απολύσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει έρθει η ώρα για την τάξη μας να δράσει από κοινού, συλλογικά, μέσα από συνελεύσεις των εργαζομένων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες χωρίς διαμεσολαβήσεις και αντιπροσωπεύσεις.

Έχει έρθει η ώρα της ενότητας στη δράση, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής, έχει έρθει η ώρα να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.


Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Παρέμβαση σε εγκαίνια γραφείων της ΔΗΜ.ΑΡ μετά την επερώτηση για το κτήριο της Σκαραμαγκά


Την Παρασκευή 16-12-11 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στα εγκαίνια των γραφείων της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Ίλιον από περίπου 50 συντρόφους και συντρόφισσες που συμμετέχουμε στην κατάληψη Σκαραμαγκά και αλληλέγγυους-αλληλέγγυες. Η παρέμβαση έγινε με αφορμή την επερώτηση που κατέθεσαν στη βουλή οι βουλευτές της Δημ.Αρ. Ψαριανός και Λεβέντης  “για το διατηρητέο στον αριθμό 61 της οδού Πατησίων, που αποτέλεσε την οικία της Μαρίας Κάλλας κατά τα νεανικά της χρόνια, καθώς και για το Μουσείο «Μαρία Κάλλας», που παραμένει σήμερα κλειστό”

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, η οποία έγινε μιάμιση ώρα μετά την ανακοινωμένη ώρα των εγκαινίων, πετάχτηκαν τρικάκια, μοιράστηκαν κείμενα, φωνάχθηκαν συνθήματα, ενώ ανοίχτηκε πανό κάτω από τα γραφεία το οποίο έγραφε: «Δωσίλογοι της Δημοκρατικής Αριστεράς» κάτω τα χέρια από την «κατάληψη Σκαραμαγκά». Η παρέμβαση ήταν σύντομη ενώ μερικά άτομα ανέβηκαν στα γραφεία και επέδωσαν την ανακοίνωση της κατάληψης στους ελάχιστους παραβρισκόμενους, τοπικά στελέχη ως επί το πλείστον καθιστώντας σαφές ότι θα μας βρίσκουν μπροστά τους κάθε φορά που επιλέγουν να χτυπήσουν τον κόσμο της εξέγερσης και της αυτοοργάνωσης και τα απελευθερωτικά εγχειρήματα που έχει γεννήσει.


     Ακολουθεί η ανακοίνωση της κατάληψης:


   



Στις 5 Δεκέμβρη 2011, μια μέρα δηλαδή πριν από την συμπλήρωση 3 ετών από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08,  οι βουλευτές Θανάσης Λεβέντης και Γρηγόρης Ψαριανός κατέθεσαν στην βουλή επερώτηση σχετικά με το μουσείο της Μαρίας Κάλλας και την «εγκατάλειψη» του κτιρίου της Πατησίων 61, που έζησε τα εφηβικά της χρόνια η μεγαλοαστή τραγουδίστρια της όπερας. Τα δύο εν λόγω καθάρματα, που ξεπέρασαν σε χυδαιότητα τους φασίστες του ΛΑΟΣ, ανήκουν στο κόμμα της δημοκρατικής αριστεράς. Στη ΔΗΜ.ΑΡ. ανήκει και η Άννα Φιλίνη, η οποία ως πρόεδρος του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου Αθηναίων είχε θέσει στο παρελθόν το ίδιο ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο.

Η δημοκρατική αριστερά αυτοχαρακτηρίζεται ως «η αριστερά της ευθύνης», η αριστερά δηλαδή, που δεν εναντιώνεται απλά στο «σύστημα» αλλά προτείνει και λύσεις. Η μετάφραση αυτής της φράσης είναι ότι θέλει να αποτελέσει μια βασική συνιστώσα του σχήματος εξουσίας, που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές. Μέσα στη συνθήκη της βαθύτατης συστημικής κρίσης, όπου το πολιτικό σύστημα έχει απολέσει κάθε δυνατότητα (εκμαίευσης) συναίνεσης, η πολιτική και οικονομική κυριαρχία αναζητά ένα μοντέλο διαχείρισης, μέσω του οποίου θα μπορεί να επιβάλλει όσο το δυνατόν ευκολότερα τις πολιτικές εξαθλίωσης απέναντι στο κοινωνικό σώμα. Προκειμένου να λειτουργήσει το μοντέλο αυτό με τους ευνοϊκότερους για την κυριαρχία όρους, στήνεται πάνω σε ένα ευρύτερο πολιτικό/κομματικό φάσμα, από την ακροδεξιά ως την αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιδιώξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, η οποία επιθυμεί να έχει νομή στο νέο πολιτικό σκηνικό. Η συνταγή άλλωστε είναι δοκιμασμένη στο πεδίο του δήμου Αθηναίων. Η Δημοκρατική Αριστερά συμμετέχει ενεργά στην εξουσιαστική κολεγιά μαζί με τον δήμαρχο Αθηναίων Καμίνη, ο οποίος ζητά επανειλημμένα νέα ρύθμιση για τις διαδηλώσεις ώστε να μην “διαταράσσεται” το εμπορικό Κέντρο της πόλης , εγκαινιάζοντας παράλληλα την προνοιακή πολιτική του προς τις ευάλωτες ομάδες ξηλώνοντας σε πρώτη φάση τα παγκάκια από τις πλατείες για να μην κοιμούνται οι άστεγοι.

Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους υπογράφει  σε κάθε ευκαιρία δηλώσεις νομιμοφροσύνης και υποστήριξης προς το καθεστώς, κρατώντας εχθρική στάση απέναντι σε όποιον αγωνίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά το απεργιακό διήμερο 19-20 Οκτώβρη συνέπλευσε με όλο τον εξουσιαστικό συρφετό τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Είναι ενθαρρυντικό γεγονός ότι σήμερα οι χιλιάδες διαδηλωτές απώθησαν και απομόνωσαν τους κουκουλοφόρους, οι οποίοι για ακόμα μια φορά, επιχείρησαν να πλήξουν το μαζικό λαϊκό κίνημα». Η δημοκρατική αριστερά συμμετέχοντας εμφατικά στη συμμαχία των πρόθυμων και των τιμητών της κοινωνικής ειρήνης, όντας κομμάτι του κόσμου της διαμεσολάβησης και της εξουσίας καταδικάζει και εναντιώνεται σε κάθε ακηδεμόνευτο και συγκρουσιακό αγώνα καθώς νιώθει να κινδυνεύει από κάθε χειρονομία και λογική εξέγερσης.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η ερώτηση για την κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά η οποία έρχεται να προλειάνει το έδαφος από τα αριστερά- για κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της. Μετά την επερώτηση των φασιστών βουλευτών του ΛΑΟΣ για τις καταλήψεις του κέντρου,τις κοινές επίθεσεις ακροδεξιών και ΜΑΤ στην κατάληψη της Σκαραμαγκά στις 10/5 και 16/5 και την εισβολή της αστυνομίας στις 29/7, ήρθε τώρα το αριστερό δεκανίκι της εξουσίας που λέγεται ΔΗΜ.ΑΡ να απλώσει τα ξερά του στην κατάληψή μας και θα είναι εξίσου υπόλογοι σε ενδεχόμενη εκκένωσή της.

Γιατί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι δηλωσίες της δημοκρατικής αριστεράς, ότι το κατειλημμένο έδαφος της Σκαραμαγκά δεν είναι «ερειπωμένο». Αποτελεί μια εστία αυτοοργανωμένης ζωής μέσα στο εμπορικό κέντρο της μητρόπολης το οποίο θα επιθυμούσαν οι κρατικοί και δημοτικοί άρχοντες να είναι αποστειρωμένο «φιλοξενώντας» μόνο μουσεία και ναούς κατανάλωσης και διακίνησης εμπορευμάτων. Αντίθετα με αυτές τις προσδοκίες, μέσα στην κατάληψη πραγματοποιούνται πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων με ανταγωνιστικό, προς το υπάρχον, πρόσημο.

Η κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά θα συνεχίσει να δρα στην κατεύθυνση της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης. Της σύγκρουσης και της αλληλεγγύης. Λαμβάνοντας τις αποφάσεις συλλογικά χωρίς ιεραρχίες, ειδικούς και ακολουθητές. Αποτελώντας κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, στεκόμενη στο πλάι κάθε αγωνιζόμενου/ης και κάθε καταπιεσμένου/ης.

Μέσα από την κατάληψη θα συνεχίσουμε να εξυφαίνουμε τα όνειρα μας για την ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης. Για να συμβάλουμε και εμείς στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, και στην ανοικοδόμησης μιας κοινωνίας ελευθερίας. Ενισχύοντας τους εφιάλτες κάθε δεξιού και αριστερού στυλοβάτη του συστήματος, τους υπενθυμίζουμε, ότι ήρθαμε για να μείνουμε...

10,100, χιλιάδες καταλήψεις
Ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης πλήξης





Πορεία ενάντια στην κρατική & παρακρατική βία



Για την επίθεση φασιστοειδών στο τέλος της αντικατασταλτικής διαδήλωσης
στο Πέραμα το πρωί του Σαββάτου 10 Δεκέμβρη

     Το Σάββατο 10/12, είχε καλεστεί στο Πέραμα, στις 12.00, στην πλατεία Τσορμπατζόγλου, πορεία ενάντια στην αστυνομική βία, την κρατική καταστολή και το δόγμα «μηδενικής ανοχής». Η πορεία αφορούσε στην αστυνομική βία που ασκήθηκε σε σύντροφο από το Πέραμα από 4 άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ και στις κατηγορίες που του αποδόθηκαν κατόπιν για απείθεια, αντίσταση κατά της αρχής και οπλοφορία (για ένα πολυεργαλείο στο μπρελόκ), επειδή μαζί με μία συντρόφισσα πετούσαν τρικάκια (φεϊγ βολάν) την Κυριακή 4/12 έξω από το ΕΠΑΛ Περάματος. Τα τρικάκια αναφέρονταν στην αστυνομική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τρία χρόνια πριν και στην κοινωνική-ταξική εξέγερση που ακολούθησε.
     Στη συγκέντρωση μαζευτήκαμε λίγο περισσότεροι από 100 άνθρωποι, με συμμετοχή κυρίως νεολαίων της περιοχής και αγωνιζόμενων ανθρώπων από το Πέραμα και τις γύρω περιοχές του Πειραιά. Μετά από παραμονή μίας ώρας στην πλατεία, με μικροφωνική, ανακοινώσεις, μοίρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό, ξεκινήσαμε τη διαδήλωση. Πορευτήκαμε με παλμό και συνθήματα κατά της καταστολής και της λεηλασίας της ζωής μας, μοιράζοντας παράλληλα εκατοντάδες κείμενα και αφού κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για συνθήματα κοντά στο αστυνομικό τμήμα που φυλασσόταν από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, επιστρέψαμε στην πλατεία Τσορμπατζόγλου όπου και ολοκληρώθηκε η διαδήλωση.
     Από την αρχή της συγκέντρωσης, πριν ξεκινήσει η πορεία, μία παρέα-ομάδα 10-15 ατόμων από το Πέραμα, καθόταν σε καφετέρια απέναντι από την πλατεία Τσορμπατζόγλου και κοιτούσαν προκλητικά προς τους συγκεντρωμένους. Κατά την επιστροφή μας στην πλατεία με την ολοκλήρωση της διαδήλωσης η συγκεκριμένη ομάδα είχε φτάσει να αριθμεί τουλάχιστον 40 άτομα, τα οποία όμως δεν φαίνονταν όλα από την πλατεία. Κάποιοι συνέχιζαν να είναι έξω από την καφετέρια, όμως οι περισσότεροι ήταν μέσα στο κατάστημα BALLOON ακριβώς δίπλα στην καφετέρια και στο οικόπεδο αριστερά του καταστήματος με τα μπαλόνια. Με την ολοκλήρωση της διαδήλωσης και την αποχώρηση όσων ανθρώπων είχαν έρθει από μακρινότερες περιοχές, μαζέψαμε τα πανό και τις σημαίες και κινηθήκαμε να αποχωρήσουμε και οι τελευταίοι. Πρώτο ένα αυτοκίνητο που αποχώρησε από την κάτω πλευρά της πλατείας προς τη Λεωφ. Δημοκρατίας και πέρασε δίπλα τους δέχτηκε την επίθεση και τις απειλές τους. Ταυτόχρονα, τα άτομα που βρίσκονταν έξω από την καφετέρια επιτέθηκαν με ξύλα, κράνη και γροθιές σε μεμονωμένους διαδηλωτές που ξεκινούσαν να φύγουν με τα μηχανάκια τους. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες παρόλο τον αιφνιδιασμό τους αντέδρασαν δυναμικά ανταποδίδοντας τα χτυπήματα, γεγονός που τους έδωσε τη δυνατότητα να διαφύγουν και να αποφύγουν το λιντσάρισμα. Κατά την επίθεσή τους έριξαν και ένα μικρό μπουκάλι νερού γεμάτο με βενζίνη με ένα δυναμιτάκι εξωτερικά, που όταν έσκασε πήρε φωτιά η βενζίνη. Το έριξαν κάτω από το αυτοκίνητο διαδηλωτών που προσέτρεξαν σε βοήθεια αυτών που δέχονταν επίθεση, όμως αυτό κύλησε και όταν έσκασε προκάλεσε ζημιές σε σταθμευμένο αυτοκίνητο περίοικου έξω από το πρώην σούπερ μάρκετ Ατλάντικ. Η επίθεση των φασιστοειδών κλιμακώθηκε με εφόρμηση και των υπολοίπων, που βρίσκονταν μέσα στο μπαλονάδικο και στην οικοδομή, οι οποίοι βαστούσαν σιδηρόβεργες και πετούσαν πέτρες. Μόλις κατόρθωσαν να απωθήσουν τους λιγοστούς που βρίσκονταν στην πλατεία κι εκείνους που ξεκινούσαν να φύγουν με τα οχήματά τους, πέταξαν άλλο ένα μπουκαλάκι με βενζίνη και δυναμιτάκι, αυτή τη φορά επί της λεωφόρου Ειρήνης, προκαλώντας ανάφλεξη και ζημιές σε ένα σταθμευμένο ταξί κατοίκου. Ως αποτέλεσμα της φασιστικής επίθεσης, τρεις διαδηλωτές τραυματίστηκαν στο κεφάλι και δύο ακόμα δέχτηκαν χτυπήματα με ξύλα στο σώμα τους.
     Η θρασυδειλία της συγκεκριμένης ομάδας φασιστοειδών, που απαρτιζόταν κυρίως από Περαματιώτες (τα ονόματα των οποίων γνωρίζουν οι πάντες στην περιοχή), είναι κραυγαλέα. Επιτέθηκαν σε μεμονωμένους ανθρώπους την ώρα της αποχώρησής τους. Η σύνθεση της φασιστοσυμμορίας περιλάμβανε άτομα συγκεκριμένου γηπεδικού συνδέσμου του Περάματος, άτομα που έχουν περάσει ή διατηρούν στενές επαφές με νεοναζιστικές οργανώσεις, άτομα που έχουν συμμετάσχει σε ρατσιστικές επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών στη Νίκαια και τον Ασπρόπυργο, άτομα που σχετίζονται με προστασίες της νύχτας και διακίνηση ουσιών και όλοι μαζί έχουν χτισμένο τον εγκέφαλό τους με τον στόκο του τοπικισμού.
   Η δράση τέτοιων ομάδων χουλιγκάνων-φασιστοειδών, όταν υπερβαίνει τα τραμπούκικα και τοπικιστικά χαρακτηριστικά της και αποκτά πολιτική κατεύθυνση με στοχοποίηση και επιθέσεις εναντίον μεταναστών, αγωνιζόμενων ανθρώπων και διαδηλώσεων, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τις τοπικές κοινωνίες. Παρόμοια φαινόμενα δίνουν πρόσφορο έδαφος στους οργανωμένους φασίστες-νεοναζί για να διαχύσουν το φασιστικό-ρατσιστικό τους δηλητήριο, που είτε εμφανίζονται με τη μορφή επίσημου κόμματος είτε ως συμμορίες που αναλαμβάνουν να καθαρίσουν κάποια περιοχή από την εγκληματικότητα που δήθεν προκαλούν μετανάστες. Η συλλογική δραστηριοποίηση, η αρνητική στάση των περιοίκων και η απομόνωση τέτοιων στοιχείων αποτελεί τη μόνη απάντηση απέναντι στις φασιστικές εμφανίσεις και προκλήσεις στις γειτονιές.
    Άλλωστε ο φασισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό παράδοξο ή το κακό ιστορικό παρελθόν που αφήσαμε πίσω μας, ούτε αφορά κάποιους λίγους περιθωριακούς. Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο που στοχοποιεί και μάχεται την διαφορετικότητα και εμφανίζεται στην καθημερινότητα με πολλαπλές εκφάνσεις όπως είναι το χρώμα, η θρησκεία, η καταγωγή, το φύλο, η σεξουαλική προτίμηση, η πολιτική σκέψη και η κοινωνική τάξη. Στην ουσία του όμως παραμένει πάντα ίδιος. Αναπαράγεται και προωθείται από τους κυρίαρχους, που στο παρελθόν τον ισχυροποίησαν με τα τραγικά αποτελέσματα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, στις τάξεις των καταπιεσμένων και απέναντι σε αυτούς, όταν και όποτε η κυριαρχία τους αμφισβητείται.
  Μέσα σε συνθήκες συνολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) και ολομέτωπης επίθεσης της κυριαρχίας κατά της κοινωνίας, παράλληλα με τη διεύρυνση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, των κοινωνικών αγώνων, του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, πολλαπλασιάζονται και τα κρούσματα κοινωνικού εκφασισμού, ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες διεργασίες καλλιεργούνται και πριμοδοτούνται από την ίδια την πολιτική και οικονομική εξουσία. Για τον αποπροσανατολισμό της κοινωνικής οργής και τη διασπορά της σύγχυσης σχετικά με τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων. Για την ανάπτυξη ενός πολέμου «όλων εναντίον όλων» στις γραμμές των «από κάτω», στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων, στον αντίποδα των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους υπερεθνικούς μηχανισμούς κυριαρχίας.
  Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που έχει επιβληθεί με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα πολυνομοσχέδια και τις δανειακές συμβάσεις, για την υποδούλωση και τη λεηλασία μας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, βαθαίνει και διευρύνεται με τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, με πρωθυπουργό έναν εκπρόσωπο του τραπεζιτικού κεφαλαίου. Το καθεστώς όσο πιο πολύ μετατοπίζεται θεσμικά προς ολοένα πιο ολοκληρωτικές «λύσεις», θα επιζητά πέρα από την ενίσχυση των κατασταλτικών του μονάδων και των παρακρατικών-νεοναζιστικών συμμοριών και ευρύτερες φασίζουσες κοινωνικές συμμαχίες. Έναν «κοινωνικό» συμμαχικό στρατό κατάδοσης και καταστολής των αγωνιζόμενων ανθρώπων και των εγχειρημάτων τους.
    Ο κόσμος του αγώνα, όμως, δεν εκφοβίζεται και δεν τρομοκρατείται ούτε από την κρατική καταστολή ούτε από την φασιστική ή παρακρατική βία. Η απρόκλητη αυτή επίθεση όπως και κάθε αντίστοιχο περιστατικό δεν πρόκειται να μείνουν αναπάντητα. Ανοιχτά, δημόσια, συλλογικά, κοινωνικά. Εξάλλου, είναι υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας του Περάματος και των συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή να πάρουν σαφή και ξεκάθαρη θέση για την επίθεση που δέχτηκε η διαδήλωση και να απομονώσουν τα συγκεκριμένα υποκείμενα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ


Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και τη Δράση
συντρόφισσες – σύντροφοι
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Για τη μηχανοκίνητη πορεία αλληλεγγύης στους 400 απεργούς εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας το Σάββατο 3/12





     Περισσότερα από 100 μηχανάκια, περισσότερα από 50 αυτοκίνητα, περισσότεροι από 350 άνθρωποι στη μοτοπορεία αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, το πρωί του Σαββάτου 3/12.



     Συνελεύσεις κατοίκων από πολλές περιοχές της Αττικής (με συμμετοχή αγωνιζόμενων ανθρώπων από όλες τις συνελεύσεις των περιοχών του Πειραιά και της Δυτικής Αθήνας) συναντηθήκαμε λίγο μετά τις 12.30 στη διασταύρωση της Ιεράς Οδού με τη Θηβών στο Αιγάλεω και πορευτήκαμε όλοι και όλες μαζί μέχρι το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο. Κάθε συνέλευση είχε συναντηθεί νωρίτερα και είχε ξεκινήσει από την κεντρική πλατεία της περιοχής της.


     Στο εργοστάσιο υπήρξε θερμή υποδοχή μας από δεκάδες απεργούς χαλυβουργούς που ήταν συγκεντρωμένοι στην πύλη. Για πολλά λεπτά η ατμόσφαιρα δονούνταν από τα συνθήματα που φωνάζαμε μαζί: «οι χαλυβουργοί δεν είναι μόνοι η αλληλεγγύη μας ενώνει», «η αλληλεγγύη όπλο των εργατών πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών», «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Ακολούθησαν ανακοινώσεις από τη μικροφωνική και δόθηκαν σε επιτροπή των απεργών τα τρόφιμα και τα ποσά οικονομικής ενίσχυσης που είχε συγκεντρώσει η κάθε συνέλευση. Για μιάμιση ώρα παραμείναμε συγκεντρωμένοι έξω από την πύλη του εργοστασίου συζητώντας με τους εργάτες για την πολυήμερη απεργία τους που έχει θαφτεί από τα ΜΜΕ, για την απόφασή τους να συνεχίσουν μέχρι την απόσυρση των απολύσεων και των εργοδοτικών επιδιώξεων για εκ περιτροπής εργασία, για την ανένδοτη στάση του βιομήχανου Μάνεση που προχώρησε σε άλλες 16 απολύσεις, για τις «προτάσεις» της επιθεώρησης εργασίας να δεχτούν το 5ωρο με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών τους, για την αλληλεγγύη που τους δίνει κουράγιο και τους δυναμώνει.


     Η Συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι είχε καλέσει συγκέντρωση στις 11πμ στην πλατεία Λαού στα Ταμπούρια. Για μία ώρα στήθηκε μικροφωνική εγκατάσταση με μουσική και ανακοινώσεις, μοιράστηκαν εκατοντάδες καλέσματα της συνέλευσης και κείμενο των ίδιων των απεργών, συγκεντρώθηκαν δεκάδες σακούλες με τρόφιμα για τους απεργούς και 745 ευρώ για την οικονομική τους ενίσχυση. Λίγο πριν τις 12 ξεκινήσαμε με μοτοπορεία αρχικά μέσα στο Κερατσίνι (Λεωφ. Δημοκρατίας, Κωνσταντινουπόλεως, Βενιζέλου, Παπαναστασίου, Δεμερτζή, Τσαλδάρη) και στη συνέχεια μέσω της Σαλαμίνος φτάσαμε στο περιβολάκι (πλ. Δαβάκη) στη Νίκαια. Εκεί μας περίμεναν αγωνιστές και αγωνίστριες από τις συνελεύσεις της Νίκαιας, του Κορυδαλλού και του Πειραιά και όλοι μαζί πορευτήκαμε μέσω Πέτρου Ράλλη και Θηβών, στο Αιγάλεω, στο κοινό σημείο συνάντησης όλων των συνελεύσεων. Σε όλη τη διαδρομή από το Κερατσίνι μέχρι τον Ασπρόπυργο η συνέλευσή μας πετούσε τρικάκια αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες ενώ φτάνοντας στο εργοστάσιο κρεμάσαμε απέναντι από την πύλη πανό που έγραφε: «αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα θα μοιραστούμε την ήττα».



Αξίζει να σημειωθεί ότι στη συγκέντρωση στο Κερατσίνι είχαν έρθει 5 απεργοί χαλυβουργοί, οι οποίοι μπήκαν με τις μηχανές τους στην κεφαλή της μηχανοκίνητης διαδήλωσης από το Κερατσίνι μέχρι το Αιγάλεω και από εκεί στον Ασπρόπυργο.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ

αναδημοσίευση από το http://suneleushkeratsiniou.blogspot.com/

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Για τα γεγονότα του απεργιακού διημέρου στις 19 και 20 Οκτωβρίου

                            

                           


     Η διήμερη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου ενάντια στο πολυνομοσχέδιο ήταν για πολλούς λόγους ιστορική. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μετά από πολλά χρόνια πραγματικά μεγάλη, ενώ η απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης 19/10 υπήρξε κατά γενική ομολογία μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και με ογκώδη μετά από δεκαετίες συμμετοχή των εργαζόμενων στο Δημόσιο.

     Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ως αποκορύφωμα της σειράς ισοπεδωτικών μέτρων από την υπογραφή του Μνημονίου, κινητοποίησε πλατιές μάζες εργαζομένων, των οποίων οι υλικοί όροι ζωής υποτιμούνται διαρκώς στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και της συνακόλουθης εξαθλίωσης κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη και μεσαία και μικρά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια είχαν εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, βλέπουν κατακτήσεις και δικαιώματα να χάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Έναν ρυθμό που τον συμπυκνώνει θεσμικά και νομικά το νέο πολυνομοσχέδιο, στο οποίο περιλαμβάνεται από τους νέους φόρους στα κεφάλια μας μέχρι την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία.

     Η δυναμική των αντιστάσεων απέναντι στα νέα μέτρα είχε φανεί εδώ και αρκετό διάστημα, με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους να αντιδρούν, όχι μόνο με απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και με δυναμικά μέσα, όπως οι καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και το σαμποτάζ των απεργοσπαστικών μηχανισμών (εργαζόμενοι στους δήμους και ειδικά εκείνοι στον τομέα της καθαριότητας, μελλοντικοί απολυμένοι σε δημόσιους φορείς και υπουργεία, εργαζόμενοι στην υγεία και την εκπαίδευση, ταξιτζήδες).

Το ΚΚΕ κατά του οράματος της κοινωνικής ανατροπής

     Όλη αυτή η δυναμική όμως που προοιωνιζόταν μια αντιπαράθεση με ανεξέλεγκτες διαστάσεις για την κυριαρχία στο απεργιακό διήμερο της 19ης και 20ης Οκτωβρίου, βρήκε μπροστά της, πέρα από τους παραδοσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, το κόκκινο κιγκλίδωμα του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή, αφήνοντας, κατά δήλωσή του, μόνο τους βουλευτές (και δη εκείνους του ΠΑΣΟΚ) να περάσουν, προκειμένου να ψηφίσουν «όχι» στο πολυνομοσχέδιο!! Το ΚΚΕ μετατρέποντας σε τσιφλίκι του το πεδίο του Συντάγματος και της Βουλής, διέλυσε εξ αρχής τις «εφηβικές ονειρώξεις για έφοδο στο κοινοβούλιο». Την πρώτη μέρα η επί ώρες παρουσία του ΠΑΜΕ στο σημείο, όχι μόνο καθυστέρησε την προσέγγιση και από άλλα μπλοκ διαδηλωτών σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος διαδήλωση, αλλά παρείχε και το προστατευτικό δίχτυ, φυσικό αλλά και ψυχολογικό, απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση των πληττόμενων προς την πολιτική διαχείριση. Αυτή η στάση του ΚΚΕ οδήγησε και στις συγκρούσεις της δεύτερης μέρας στο Σύνταγμα, όπου ο κόκκινος στρατός των ΚΝΑΤ, με γυρισμένη την πλάτη στα ΜΑΤ και μέτωπο κατά της διαδήλωσης, εφόρμησε προς το μη συγκροτημένο κομμάτι του κόσμου σε όλο το μήκος της Γεωργίου Α', αποτελούμενο από διαδηλωτές με ή χωρίς κουκούλα, αναρχικούς, αριστερούς, ανένταχτους, μέλη του «Δεν Πληρώνω» ή ό,τι άλλο. Οι λεπτομέρειες για το ποιο μπλοκ ή ποιοι διαδηλωτές ξεκίνησαν την αντιπαράθεση λίγη σημασία έχει, καθώς οποιοσδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει πραγματικά την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΜΕ, θα πυροδοτούσε τα ίδια γεγονότα.

     Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ στο απεργιακό διήμερο δεν ερμηνεύεται απλώς ως η επιβολή της «ηγεμονίας» του στο κίνημα ή ως η προβολή της πεποίθησής του ότι είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της εργατικής τάξης και της λαϊκής πάλης.

     Σε μια ιστορικά οξυμένη ταξική αντιπαράθεση ελέω κρίσης και της μετατροπής των εργατών στην ελληνική επικράτεια σε πειραματόζωα επιβίωσης του καπιταλισμού, το ΚΚΕ επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη διαχρονική θέση του ΚΑΤΑ του οράματος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Τη στιγμή δηλαδή που ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, κλυδωνίζεται η συναίνεση/νομιμοποίηση του κράτους και της πολιτικής διαχείρισης, το ΚΚΕ ως αντιδραστική συστημική δύναμη το καθιστά ξεκάθαρο: εμείς θα εγγυηθούμε τη νομιμότητα και θα ορίζουμε εφεξής τους όρους αγώνα και αντιστάσεων, που απέχουν παρασάγγας από τη σύγκρουση και φυσικά την ανατροπή. Και αυτή η εγγύηση θα συνιστά και το εχέγγυο της ανακήρυξής του ως του μοναδικού συνομιλητή με το κράτος και την αστική τάξη.

     Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εξ αρχής η ρητορική του ΚΚΕ επικεντρώθηκε στους μπαχαλάκηδες, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, χουλιγκάνια, αναρχοφασίστες, κλπ, χαρακτηρισμοί τους οποίους χρησιμοποιεί συστηματικά και η κυριαρχία περιγράφοντας πρακτικές που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας στις διαδηλώσεις και όχι μόνο. Πρακτικές οι οποίες αποτελούν ένα κομμάτι της δράσης των αναρχικών, χωρίς όμως να είναι οι αποκλειστικοί φορείς αυτών. Ο ασκός με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και η εξάντληση του «κουκουλοφορισμού» (αγαπημένη λέξη στις σελίδες του Ριζοσπάστη) δεν έχει άλλο σκοπό από το να απονοηματοδοτήσει και να εξοβελίσει σε μια απροσδιόριστη, σκοτεινή σφαίρα την κοινωνική αντιβία και να επαναφέρει τους «αποκλίνοντες» στον ίσιο δρόμο των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων.

     Προφανώς, η στάση του ΚΚΕ υπαγορεύθηκε και από τις βλέψεις του για το μερίδιο που θα λάβει στο μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας στις μελλοντικές εκλογές ή κυβερνητικές συνεργασίες, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε συντηρητικά, μικροαστικά κομμάτια εντός του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Όμως, η εκπλήρωση αυτού του σκοπού προϋποθέτει και την εσωτερική συσπείρωση του κόμματος, καθώς ως βασικός πυλώνας του συστήματος διέρχεται κρίση μαζί μ' αυτό. Μια εσωτερική συσπείρωση, η οποία αρχικά εξασφαλίστηκε με τις ίδιες του τις αλυσίδες, που έχοντας στραμμένα τα βλέμματά του όχι μόνο απέναντι στους άλλους, εκτός ΚΚΕ διαδηλωτές, αλλά και στους εντός του μπλοκ του, εξασφάλιζε ότι δεν πρόκειται να δράσει αυτοβούλως ουδείς. Επιπρόσθετα, οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις φυγόκεντρων τάσεων, ειδικά στη νεολαία του, οι τελετουργικές αποκαταστάσεις κατασυκοφαντημένων από το ίδιο μελών του, η απόπειρα επανεμφάνισης στην κεντρική σκηνή των κοινωνικών αγώνων, από τους οποίους απουσίαζε την τελευταία δεκαετία, συνιστούν μια σειρά συσπειρωτικών προσπαθειών, που ολοκληρώθηκαν με τη φαντασιακή εικόνα της άμυνας απέναντι στη «σχεδιασμένη επίθεση παρακρατικών, προβοκατόρων κουκουλοφόρων». Ακόμη και ο νεκρός εργάτης του ΠΑΜΕ Δ. Κοτζαρίδης επιχειρήθηκε εξ αρχής να εμφανιστεί ως θύμα αυτών των συγκρούσεων.

     Μία ακόμη διάσταση της στάσης του είναι, και στην πράξη πλέον, ο βίαιος διεμβολισμός του πολύμορφου μετώπου αντιστάσεων, που γεννήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη '08 και οι οποίες μετά την υπογραφή του Μνημονίου έχουν διογκωθεί και εμπλουτιστεί. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης, το οποίο έχει κερδίσει έδαφος στον ταξικό ανταγωνισμό, όπως φαίνεται πασίδηλα από την εξάπλωση των λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές, την εδώ και χρόνια παρουσία αυτο-οργανωμένων εγχειρημάτων στα πανεπιστήμια, αλλά εσχάτως, έστω και σε εμβρυακό ακόμη στάδιο, στην εργασία, με σωματεία και εργατικές συνελεύσεις βάσης. Αναφερόμαστε σε όλο εκείνο το φάσμα αγωνιζόμενων, που παρά την επίδειξη ισχύος των κατασταλτικών μηχανισμών σε όλες τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, δεν «γύρισαν σπίτια τους», αντίθετα έχουν βγει ακόμη πιο δυναμικά σήμερα, όπως απέδειξαν οι 400.000 διαδηλωτές/απεργοί της Τετάρτης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η υπόθεση της αντίστασης έγινε υπόθεση διεργασιών στη βάση της κοινωνίας, είτε λέγονταν «οργισμένοι» απεργοί, είτε «αγανακτισμένοι» των πλατειών, είτε «σαλταρισμένοι» άνεργοι ή μελλοντικά απολυμένοι, είτε «άγριοι» νεολαίοι, για τους οποίους το άσμα του «no future» έχει πάρει σάρκα και οστά (η ισχνή μειοψηφία των οργανωμένων ακροδεξιών εκδιώχθηκε παντοιοτρόπως). Και προφανώς αυτά τα υποκείμενα, με όλες τις αντιφάσεις τους, και όχι κάποιο κόμμα, επέλεξαν τα μέσα, τον βίαιο ή ειρηνικό τρόπο της αντίστασής τους, τρόποι οι οποίοι και φυσικά δεν μπορεί να φετιχοποιούνται, ούτε να αποτιμώνται εκτός των κινηματικών διαδικασιών.

     Αυτές οι μορφές αντίστασης, ανεξαρτήτως των αξιολογικών κρίσεων γι' αυτές ή την κριτική για τη ρευστότητα των φορέων τους, στρέφονταν κατά της πολιτικής εξουσίας, του κράτος και του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ λοιπόν ήρθε να αλλάξει τη «φορά» και σε μια ιστορική 48ωρη απεργία να στρέψει το βελάκι στο σώμα των αντιστεκόμενων και ειδικότερα προς εκείνους που επιλέγουν τη σύγκρουση.

Για τη χρήση των μέσων

     Αναφορικά τώρα με τη χρήση των μέσων στις συγκρούσεις της Πέμπτης, η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντλείται στις μολότωφ και τις πέτρες ως μέσα καθαυτά. Καταρχάς, η χρήση του οποιουδήποτε μέσου οφείλει να είναι «εμποτισμένη» με τη ευθύνη των συνεπειών, που φέρει. Τα μέσα οφείλουμε να τα ορίζουμε πάντα σε διαλεκτική σχέση με το σκοπό, ανεξάρτητα από τη μέγιστη αποτελεσματικότητα ή μη. Αυτό που πρέπει να στιγματιστεί είναι η χρήση αυτών των μέσων ως απόρροια της πρόθεσης να αποδοθεί συλλογική ευθύνη σε ένα ευρύτερο κομμάτι, εν προκειμένω των διαδηλωτών που κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ, που παρότι δεν είναι αμέτοχοι ευθυνών, δεν ανέλαβαν την επιλογή να είναι στις αλυσίδες περιφρούρησης με κράνη και παλούκια. Όσον αφορά, όμως, στα μέλη των ΚΝΑΤ, έδρασαν ως αστυνομικός σχηματισμός και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε με τα μέσα που προορίζονταν για τις κατασταλτικές δυνάμεις. Αντιμετώπιση, που σε αρκετές περιπτώσεις αναχαίτισε την επίθεση των κόκκινων ορδών σε διαδηλωτές που δεν ήταν προετοιμασμένοι να δώσουν αυτή τη μάχη. Πραγματικά, όμως, το αίμα που χύθηκε εκατέρωθεν, όσο κυνικό και αν ακούγεται, είναι «ψιλά γράμματα» μπροστά στην ιστορική πολιτική επιλογή του ΚΚΕ να αυτοχρηστεί, εν μέσω της βαθιάς συστημικής κρίσης, ως περιφρουρητής του καθεστώτος.

Σχετικά με τις συγκουσιακές διαθέσεις των διαδηλωτών

     Μια μικρή παρένθεση είναι απαραίτητη σχετικά με τη συγκρουσιακή ή μη διάθεση των διαδηλωτών του διημέρου. Δεν διεκδικούμε την κατοχή κάποιου θερμόμετρου των συγκρουσιακών διαθέσεων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, ωστόσο είμαστε πεπεισμένοι πως δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν είχε διάθεση να συγκρουστεί». Απ' τη στιγμή που ένας όγκος διαδηλωτών με τη στρατιωτική του περιφρούρηση στέκεται μπροστά από το πεδίο (συμβολικό ως έναν βαθμό λόγω των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του τελευταίου χρόνου) του Συντάγματος, αυτομάτως προστίθεται στον κατασταλτικό μηχανισμό ένα δίχτυ, το οποίο ακριβώς λόγω της προέλευσής του, έφερε σε αμηχανία ακόμη και πολιτικά οργανωμένα κομμάτια, της αναρχίας συμπεριλαμβανομένης. Την Τετάρτη, εξάλλου, οριακά δεν εκτυλίχθηκε σε εκρηκτικό το κλίμα μεταξύ των ΚΚΕδων και διαδηλωτών της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μόνο με την παρέμβαση των συνδικαλιστών του κλάδου, αμφότερων αναγνωρίσιμων, απεφεύχθη η συμπλοκή.

     Επιπλέον, η ηγεμονική θέση του ΚΚΕ δεν επέτρεψε στην πορεία να έχει τη ροή που θα επέτρεπε εκτεταμένες συγκρούσεις, ενώ συγχρόνως έδωσε τη δυνατότητα στις αστυνομικές δυνάμεις να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση έχοντας «ασφαλισμένη» την κόκκινη ζώνη της Βουλής και ως εκ τούτου να κατέχουν μεγαλύτερο πλεονέκτημα, ώστε να σπάσουν χειρουργικά τη διαδήλωση στο κομμάτι Πανεπιστημίου/Σταδίου. Επιπρόσθετα, αυτός ο γεωγραφικός καταμερισμός ελέω ΚΚΕ απέκλεισε κομμάτια, όπως οι ταξιτζήδες, στην Ακαδημίας, όπου οι συγκρούσεις δεν μπορούσαν παρά να διαρκέσουν ελάχιστα, λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης οργάνωσης της ομάδας αυτής.
Οπωσδήποτε, πιο ασφαλής πυξίδα ήταν οι δυναμικές κινητοποιήσεις, λίγες μόνο μέρες πριν το απεργιακό διήμερο, κοινωνικών ομάδων (πχ, ενάντια στους νέους φόρους) καθώς και επαγγελματικών κλάδων, ακόμη και του Δημοσίου, στις γραμμές του οποίου μεταπολιτευτικά βρίσκεται ο πυρήνας των μηχανισμών συγκρότησης της συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση αυτή, που εν πολλοίς μπορεί να περιγραφεί ως κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής διαχείρισης, έδινε τον τόνο της αντισυναινετικής στάσης, η οποία έχει ωστόσο τα όριά της ελλείψει ανταγωνιστικών ταξικών προταγμάτων μπροστά σε ένα συμπαγές, οργανωμένο μπλοκ με πολιτικά χαρακτηριστικά και την έξωθεν μαρτυρία της «αγωνιζόμενης αριστερής δύναμης». Η ιστορία όμως έχει ήδη γραφτεί. Ένα απεργιακό 48ωρο που θα μπορούσε να εγγραφεί κοινωνικά ως η συμπύκνωση της οργής και των συγκρουσιακών διαθέσεων, που είχαν επιδείξει όλοι σχεδόν οι κλάδοι το προηγούμενο διάστημα, αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως το πεδίο των βίαιων αντιπαραθέσεων μεταξύ διαδηλωτών. Και γι' αυτό είναι αποκλειστικά υπεύθυνο το ΚΚΕ.

Η στάση της υπόλοιπης αριστεράς

     Φυσικά, πίσω από το ΚΚΕ έτρεξαν να συνταχθούν και άλλες αριστερές γκρούπες, αρπάζοντας την ευκαιρία να βγάλουν χολή κατά του συγκρουσιακού και ρηξιακού χαρακτήρα των αντιστάσεων. Όλες εκείνες οι αριστερές ηγεσίες που νεφελοβατούν πάνω στο σύννεφο του «ενωμένου αριστερού πόλου», λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να τους παραχωρήσουν σπιθαμή ηγεμονίας οι σταλινικοί του ΚΚΕ. Οι κατάπτυστες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΚΟΕ και άλλων οργανώσεων αναπαρήγαγαν σχεδόν αυτούσια τα περί «οργανωμένου σχεδίου παρακρατικών μηχανισμών», «εγκληματικών στοιχείων», «κουκουλοφόρων που στράφηκαν κατά του κινήματος», κάνοντας αβάντα στην επιλογή του ΚΚΕ, παρότι είχε αποκλείσει και στους ίδιους την πρόσβαση στη Βουλή. Φυσικά, υπήρχαν και αριστερές δυνάμεις, που δεν χόρεψαν στο σταλινικό τέμπο της προβοκατορολογίας, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό ρόλο του ΚΚΕ και στιγμάτισαν την επιλογή της περιφρούρησης του αστικού κοινοβουλίου και τη μεσσιανική αντίληψη του κόμματος εντός της εργατικής τάξης. Αποκλίνουσες θέσεις σε σχέση με τις ηγεσίες τους ανέπτυξαν και ορισμένα αριστερά κομμάτια εντός των παραπάνω σχηματισμών, καθιστώντας ακόμη πιο επιτακτικό προς την υπόλοιπη βάση να πάρει θέση για τη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, που δεν θα μπορούν να «αγνοήσουν» όταν διασταυρώνονται σε τοπικούς ή εργατικούς αγώνες.

Η επόμενη μέρα

     Η φυσική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ για εμάς τελείωσε στο Σύνταγμα. Η απάντηση που δόθηκε στην επιλογή του ΠΑΜΕ την ημέρα εκείνη ήταν επαρκής και θα ήταν αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό να σταθούμε εκεί. Η πραγματική απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και η όποια πολεμική εφεξής θα είναι αυτιστική αν δεν εντάσσεται στην πολεμική ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να σημάνει την όξυνση του αγώνα για τη διάχυση και κοινωνικοποίηση των αξιών της αυτο-οργάνωσης, της αντίστασης, της σύγκρουσης και της αλληλεγγύης. Τη συνέχιση του αγώνα στις γειτονιές, τα σχολεία, τα παν/μια, την εργασία και την “πρόσωπο με πρόσωπο” αντιπαράθεσή μας στους χώρους αυτούς με τους εκπροσώπους του συστήματος και τα δεκανίκιά του.

     Όμως, ο δρόμος αυτός δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκινώντας πρώτα απ' όλα από τις δικές μας αδυναμίες, τόσο στην πολιτική μας συγκρότηση, όσο και στην οργάνωση στον δρόμο, που είναι άμεση αντανάκλαση της πρώτης. Διαπιστώνοντας τη νέα κοινωνική κατάσταση εντός της οποίας η σφοδρότητα των συγκρούσεων είναι πρωτοφανής λόγω της διαρκούς υποτίμησης των συνθηκών ζωής και της αναβάθμισης της κατασταλτικής βίας, οφείλουμε να συμμετέχουμε οργανωμένα στις διαδηλώσεις, μέσα από συλλογικές διαδικασίες σχημάτων και μορφωμάτων με στόχο τη διάχυση των πολιτικών μας σκεπτικών. Δεν αρκεί η αυτοϊκανοποίηση ότι κοινωνικά κομμάτια υιοθετούν πρακτικές άμεσης δράσης, τις οποίες εγκολπώνει εδώ και δεκαετίες ο αναρχικός χώρος. Η ρευστότητα των υποκείμενων που αντιδρούν, οργίζονται ή και συγκρούονται δεν μπορεί να παραμένει στο ίδιο σημείο “τήξης”, εκτοπίζοντας την ταξική συνείδηση και αναπαράγοντας την οικεία αφήγηση των καταπιεσμένων που απαντούν στην καθημερινή βία του καθεστώτος, όσο και αν έχει ερείσματα στην πραγματικότητα. Πρέπει να πάμε παρακάτω.

     Η δημιουργία νέων πυρήνων άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και παραγωγής λόγου με κοινωνική διεισδυτικότητα αποτελεί προφανή στόχο για την ενίσχυση των αντιστάσεων. Όπως και η δικτύωση, η επικοινωνία και ο συντονισμός των υπαρχουσών διαδικασιών/δομών στη βάση των καθημερινών μας αναγκών και προβλημάτων στη γειτονιά που ζούμε, στην εργασία που μας απομυζούν. Να απλώσουμε το περιεχόμενο της αυτο-οργάνωσης κοινωνικά όχι ως έτοιμη λύση κάποιων ειδικών, αλλά ως εμπερικό απόσταγμα μέσα από διαδικασίες αγώνα, που διαμορφώνουν-το σημαντικότερο-εχθρικές προς τον καπιταλισμό σχέσεις. Το ξεδίπλωμα ενός αυτο-οργανωμένου, ακηδεμόνευτου κινήματος με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά αποτελεί τον εφιάλτη της κάθε παραφυάδας του συστήματος και με αυτόν τον εφιάλτη να επιδιώξουμε να στοιχειώσουμε τα όνειρα των στυλοβατών της κυριαρχίας, δεξιών και αριστερών.


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ




Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Να Διαγράψουμε τον Καπιταλισμό




         Στο ενημερωτικό δελτίο για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι η ψήφισή του «αποτελεί τη δική μας δέσμευση για τη συνέχιση του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, την οριστική βιώσιμη επίλυση του δημοσιονομικού μας προβλήματος και τη σταδιακή ανάταξη και ανάπτυξη της οικονομίας μας». Όπως το Μνημόνιο έτσι και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο σηματοδοτούν, από κοινού, «την ριζική αλλαγή σε ένα πρότυπο ανάπτυξης καινούριο και ελπιδοφόρο».
         Η «πολυπόθητη αναθεμελίωση» του ελληνικού καπιταλισμού όμως πραγματοποιείται ήδη σε σαθρό έδαφος. Η εμφανής κρίση συναίνεσης κάνει επιτακτικό πρώτα από τα πολιτικά κόμματα να «επιδείξουν θάρρος και να πουν την αλήθεια» γιατί είναι «περιττή πολυτέλεια τα πολιτικά παιχνίδια όταν διακυβεύονται τόσα πολλά». Δηλώνει λοιπόν μεγαλόφωνα η Ιερή Φάλαγγα της Τάξης ότι «λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος επέβαλλαν τη λήψη των κυβερνητικών μέτρων για τις περικοπές» (απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας).
         Αλλά και εμείς οφείλουμε —όπως ενημερωνόμαστε από τους έμμισθους καλαμαράδες του συστήματος— να επιδείξουμε «Υπομονή», «Ψυχραιμία», «Ωριμότητα» και «Εθνική Ομοψυχία».  «Πού πάμε με τέτοια μυαλά;». Ως εδώ! Οι «παλαβές συμπεριφορές» δεν χωράνε γιατί μόνο νέα διχόνοια θα προκαλέσουν φέρνοντάς μας στο σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο «καταστροφικό και στο μοιραίο».

«Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα»… για να μην αλλάξει τίποτα
        
         Ωστόσο, η αναγκαιότητα του Μεσοπρόθεσμου προφανώς και δεν συνδέεται ούτε με την επίλυση του δημόσιου χρέους αλλά ούτε και με την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, όπως ευαγγελίζεται η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι. Είναι απλώς μια προσπάθεια απάντησης, με μνημόνια δίχως τέλος, στα μόνιμα και μη αναστρέψιμα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν αφενός με τις αντιφάσεις που προκύπτουν από την δόμηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αφετέρου από τις αντιθέσεις που υπάρχουν στους ευρύτερους καπιταλιστικούς σχηματισμούς (ΕΕ) που αυτή συμμετέχει. Και η λύση σε αυτά τα προβλήματα εκφράζεται με όρους «εσωτερικής υποτίμησης» ή πιο ξεκάθαρα με όρους ταξικής επίθεσης.
         Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα - χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης - στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους -  ευρώ ή δραχμή - εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός - αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για μια διαφορά χωρίς διαφορά. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του κάνοντας την όποια μελλοντική προοπτική χειραφέτησης μη δυνατή ή απίθανη. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.  


Η δύναμη βγαίνει απ` τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!


         Στην διασφάλιση της αταραξίας του Κεφαλαίου όλοι οι «καλοί» χωράνε. Όλοι όσοι ζητάνε να φύγουν οι Κλέφτες. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι «ενωμένοι οι Έλληνες μπορούν». Όλοι όσοι ζητάνε περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία. Όλοι όσοι ζητάνε να διαγραφεί όλο ή ένα μέρος του χρέους. Όλοι όσοι ζητάνε να μείνει η Ελλάδα εντός ή να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι όσοι αποδέχονται την ταυτότητα του «αγανακτισμένου» απορρίπτοντας την ίδια στιγμή «παλιές», «φθαρμένες», «ξύλινες» ταυτότητες όπως του απεργού, κομμουνιστή ή αναρχικού. Όλοι όσοι μιλάνε για μεταρρύθμιση και όχι για ανατροπή του καπιταλισμού.
         Σε συνθήκες οξυμένου κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, όπως αυτές που ζούμε, η αιχμή της κριτικής δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει. Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται.
         Για το λόγο αυτό επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε, να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις ανάγκες μας οριζόντια, αυτό-οργανωμένα και αντι-ιεραρχικά. Επιλέγουμε το μετερίζι πίσω από τα οδοφράγματα των καταπιεσμένων μετατρέποντας τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σε ταξική οργή και επαναστατική συνείδηση.

Για την αναρχία και τον κομμουνισμό.



Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Για τη μεθόδευση (επαναπρο)φυλάκισης(!) των 3 αναρχικών συντρόφων Σ.Νικητόπουλου, Χ. Κορτέση & Β. Σταθόπουλου


 
           




 
Στις 10 Απρίλη 2010 συλλαμβάνονται έξι αγωνιστές κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Ο Κώστας Γουρνάς, ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για τον Επαναστατικό Αγώνα. Ο Χριστόφορος Κορτέσης, ο Σαράντος Νικητόπουλος και ο Βαγγέλης Σταθόπουλος αρνούνται από την πρώτη στιγμή τις κατηγορίες υποστηρίζοντας ότι διώκονται εξαιτίας της συνεχούς και συνεπούς δραστηριοποίησής τους στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα και της ποινικοποίησης των πολιτικών και συντροφικών τους σχέσεων. Για ένα χρόνο παραμένουν φυλακισμένοι, σε διαφορετικές φυλακές και σε ειδικό καθεστώς κράτησης. Παρά τη βίαη συνθήκη του εγκλεισμού οι σύντροφοι συμμετείχαν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις εντός των τειχών και τοποθετούνταν διαρκώς με δημόσιο λόγο, τόσο για την υπόθεσή τους, όσο και για ευρύτερα ζητήματα του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.
Στις 5 Απρίλη 2011 στο πλαίσιο της προβλεπόμενης δικαστικής διαδικασίας, το συμβούλιο εφετών αποφάσισε ομόφωνα και αμετάκλητα την αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης των τριών συντρόφων και την αποφυλάκισή τους. Ωστόσο στις 19 Μάη ο Άρειος Πάγος ακυρώνει αυτή την απόφαση, μεθοδεύοντας την εκ νέου φυλάκισή τους. Κίνηση, η οποία έγινε εν κρυπτώ και ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Δηλαδή δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο να αναιρείται κατά το δοκούν και με πολιτικές εντολές των προϊσταμένων τους μια απόφαση θεωρητικά αμετάκλητη.
Αυτή η νομικά παράτυπη και «πραξικοπηματική» απόφαση  είναι σύμφυτη με τους θεμελιώδεις όρους λειτουργίας της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας, η οποία είναι ικανή να δημιουργεί καταστάσεις εξαίρεσης και να εγκαθιδρύει μικρές δικτατορίες, όπου αυτό καθίσταται αναγκαίο. Από την υπογραφή του μνημονίου στήριξης, που «αναιρεί» την λειτουργία του κοινοβουλίου, ως την απαγόρευση της κυκλοφορίας και συνάθροισης των αγροτών στις Σέρρες. Από την κήρυξη κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής, ως την στρατιωτικού τύπου κατοχή ολόκληρων γειτονιών από τις αστυνομικές δυνάμεις, το κρατικό και καπιταλιστικό πραξικόπημα εντείνει διαρκώς την ταξική επίθεση απέναντι στην τάξη των καταπιεσμένων.
Μέσα σε μια χρονική συγκυρία, όπου οι επιπτώσεις της κρίσης βαθαίνουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, η απόφαση των δικαστικών αφεντικών του Αρείου Πάγου, υπηρετεί μια γενικότερη πολιτική, που βασίζεται στη επιβολή του πέπλου του φόβου ευρύτατα μέσα στο κοινωνικό σύνολο με σκοπό την τρομοκράτηση, την απομόνωση και την αδράνεια. Σε μια περίοδο, όπου λεηλατούνται και οι τελευταίες κατακτήσεις ολόκληρων δεκαετιών και προετοιμάζεται η επιβολή νέων σκληρών μέτρων για τη «σωτηρία» της οικονομίας, ο φόβος καθίσταται απαραίτητο και βασικό συστατικό της κρατικής πολιτικής για να αποσπάσει βίαια την κοινωνική συναίνεση. Οι δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη απέναντι στα ακηδεμόνευτα απεργιακά μπλοκ (με το βαρύτατο τραυματισμό του αγωνιστή Γιάννη Καύκα και πολλών δεκάδων ακόμα διαδηλωτών) είναι η μια όψη ενός νομίσματος, που στην άλλη του πλευρά φέρει την αγαστή συνεργασία των αστυνομικών δυνάμεων με τους νεοναζί και την από κοινού εξαπόλυση ρατσιστικών πογκρόμ απέναντι σε μετανάστες (με δεκάδες τραυματίες από μαχαιρώματα ως τη δολοφονία του 21χρονου από το Μπαγκλαντές) καθώς και την από κοινού προσπάθειά τους να επιτεθούν σε αντιεξουσιαστικές καταλήψεις. Η βαρβαρότητα, η απομόνωση, ο πόλεμος όλων εναντίων όλων αποτελούν εικόνες από το μέλλον του κοινωνικού καννιβαλισμού, που υπόσχεται το κράτος για όλους μας.
Σε αυτό το γενικό πλαίσιο εντάσσεται και η πιο στοχευμένη κατασταλτική επίθεση (με πιο πρόσφατα στιγμιότυπα την προσπάθεια εμπλοκής τριών συντρόφων στην υπόθεση της Marfin και του Ιανού ή τη μαζική προσαγωγή πενήντα συντρόφων που πραγματοποιούσαν αφισοκόλληση κατά των ρατσιστικών επιθέσεων) απέναντι στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Στο κίνημα, το οποίο προσπαθεί να προωθήσει κοινωνικά τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της σύγκρουσης με την εξουσία με στόχο την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κινήματος είναι και οι τρεις σύντροφοι, που απειλούνται με εκ νέου φυλάκιση. Η αλληλεγγύη στους Χριστόφορο Κορτέση, Σαράντο Νικητόπουλο και Βαγγέλη Σταθόπουλο είναι η προώθηση ενός ευρύτερου μηνύματος κοινωνικής αντίστασης και ταξικής αντεπίθεσης απέναντι στον καπιταλιστικό κόσμο.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ Ε.Α.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ κατά της δικαστικης μεθόδευσης
Πέμπτη 27/05, 9.30 π.μ. Εφετείο Αθηνών, οδ. Λουκάρεως

Αλληλέγγυοι-αλληλέγγυες



Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

η βαρβαρότητα εξαπλώνεται…αλληλεγγύη ή φόβος






     Είναι αδιανόητο να κρατάς την αναπνοή σου βγαίνοντας από την εξώπορτα σου, να κοιτάς πίσω από τη πλάτη σου διασχίζοντας τη γειτονιά σου και να σε σφάζουν κάτω από το σπίτι σου για μια κάμερα. Είναι αδιανόητη η εξαθλίωση που έχει συσσωρευτεί σε μια στάλα τόπο. Είναι αδιανόητο να σε λυντσάρουν, να σε μαχαιρώνουν, να εισβάλουν στο σπίτι σου, να σε δολοφονούν επειδή έτυχε να έχεις μελαψό δέρμα και γεννήθηκες μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από εδώ. Είναι αδιανόητο κι όμως πραγματικό.

     Το ρατσιστικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε με πρόσχημα τη στυγερή δολοφονία του 44χρονου, εκτελέστηκε με την αγαστή συνεργασία αστυνομίας και των γνωστών παρακρατικών της χρυσής αυγής, με την ανοχή μερίδας των ντόπιων κατοίκων της περιοχής. Όσο ακραίο και να μοιάζει, στην ουσία του συμπυκνώνει τη μεταναστευτική πολιτική της τελευταίας εικοσαετίας με τους χιλιάδες δολοφονημένους στα σύνορα, τις επιχειρήσεις σκούπα, τις ταπεινώσεις και τους βιασμούς στα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα φιλοξενίας» και στα αστυνομικά τμήματα, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Μανωλάδα και αλλού, αλλά και τον κοινωνικό ρατσισμό με τα υποτιμητικά βλέμματα στο δρόμο, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα μαχαίρια των φασιστών.

     Τα προβλήματα που βιώνουν ντόπιοι και μετανάστες έχουν για κοινή μήτρα την στρατηγική του κράτους και των αφεντικών που οργανώνει την υποτίμηση της ζωής και της εργασίας όλων, που εντείνει την εκμετάλλευση και τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, που σπέρνει την διαίρεση και τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των καταπιεσμένων.

     Όσο δεν αναγνωρίζουμε το κοινό ιστορικό και ταξικό νήμα που ενώνει ντόπιους και μετανάστες, όσο αποστρέφουμε τα μάτια από το κοινό μας παρόν και μέλλον, όσο οι επίπλαστοι διαχωρισμοί δεν αντικαθίστανται από την αλληλεγγύη, την ευγένεια, την κατανόηση, την κουβέντα, τις σχέσεις κοινότητας, τους κοινούς αγώνες, όσο δεν αναγνωρίζουμε ότι αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η επίθεση που έχει ξεκινήσει τρίζει τα δόντια σε όλους και όλες, όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι η υποτίμηση του διπλανού δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί αλλά θα πέσει πάνω μας με όλη της δύναμη, η βαρβαρότητα και ο κανιβαλισμός θα περνιούνται για ζωή.

 
 Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά


 
Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ 29ης ΑΠΡΙΛΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΡΕΚΛΑΜΑ «ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΥΠΟΠΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ MARFIN & ΤΟΝ ΙΑΝΟ»

           
     Παρασκευή 29 Απρίλη, 3 σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο απαγάγονται από τις αστυνομικές αρχές και οδηγούνται στην ΓΑΔΑ για ώρες, χώρια ο ένας από τον άλλο, χωρίς να τους αναφέρουν καν το λόγο προσαγωγής τους. Στα σπίτια τους γίνονται έρευνες και στα κανάλια ανακοινώνονται «συλλήψεις υπόπτων» για την επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός και τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της τράπεζας Μαρφίν στην οδό Σταδίου, που επέφερε τον τραγικό θάνατο 3 τραπεζοϋπαλλήλων από αναθυμιάσεις ένα χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια της μεγαλειώδους απεργιακής διαδήλωσης της 5ης Μάη 2010.

     Οι 3 σύντροφοι που προσάγονται, πέρα από τη συμμετοχή τους στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, δε διατηρούν ούτε πολιτικές ούτε διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τους και γνωρίζονται μόνο εξ όψεως από εκδηλώσεις, συνελεύσεις και πορείες, ενώ αγνοούν το τέταρτο πρόσωπο. Κατά τη διάρκεια της κράτησής τους, στον Ν.Λ. δε λένε κουβέντα, για τον Γ.Π. προσάγουν έναν φίλο του τον οποίο πιέζουν να τον υποδείξει ως συμμέτοχο στις συγκεκριμένες επιθέσεις, ενώ τον Θ.Σ. τον τοποθετούν πίσω από ένα τζάμι, του ζητάνε να φορέσει ένα καπέλο-τζόκεϊ και δεκάδες ασφαλίτες και αυτόπτες μάρτυρες παρελαύνουν μήπως τον αναγνωρίσουν. Παράλληλα, αρχίζουν να διαρρέουν σενάρια στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο (από γνωστούς ασφαλιτοδημοσιογράφους με πρωτεργάτη όπως πάντα τον Λαμπρόπουλο του Βήματος), περί αστυνομικών παρακολουθήσεων στο παρελθόν του Γ.Π. για ενδεχόμενη συμμετοχή του στη «Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς», όπως και για υπόνοιες των αστυνομικών αρχών σχετικά με συμμετοχή του Ν.Λ. σε «τρομοκρατικές» ομάδες και ενέργειες όπως και στο περιβόητο (κατασκευασμένο από την ασφάλεια και την αντιτρομοκρατική) «επαναστατικό ταμείο».

     Έρευνες σε σπίτια, πιεστικές προσπάθειες απόσπασης «καταθέσεων», παράθεση φωτογραφιών, διαδικασίες (?!) «αναγνώρισης»… Όπως ήταν αναμενόμενο, αποτέλεσμα μηδέν, παρά την επικοινωνιακή διαχείριση, τον ηθικό στιγματισμό και τον πόλεμο λάσπης από τα «παπαγαλάκια» της ασφάλειας, από τους προπαγανδιστές του καθεστώτος. Μετά από 8 ώρες κράτησης χωρίς την παραμικρή ενημέρωση είτε στους ίδιους είτε στους δικηγόρους και τους οικείους τους, οι προσαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι και τους δίνεται ένα χαρτί για «κατάθεση εξηγήσεων» σχετικά με σωρεία άρθρων του ποινικού κώδικα που παραπέμπουν στις επιθέσεις στον Ιανό και στην Μαρφίν, στους δύο για τις 5 Μάη και στους άλλους δύο για τις 6 Μάη. Ένα χαρτί για «ανωμοτί κατάθεση» (μαρτυρική κατάθεση χωρίς όρκο, προκαταρκτικό στάδιο της ενδεχόμενης απόδοσης κατηγοριών) που σε κάθε άλλη περίπτωση σου επιδίδεται ή θυροκολλείται στην κατοικία σου. Δεν υπάρχει, δηλαδή, δίωξη ούτε σύλληψη, παρά μόνο μια «φιλική» προσαγωγή σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, με την απειλή να τους αποδοθούν από το πουθενά κατηγορίες για ανθρωποκτονίες, χρήση εκρηκτικών κλπ, που επισείουν ποινές τρις ισόβια. Μετά τις σχετικές προθεσμίες που ζήτησαν για την «κατάθεση εξηγήσεων», τις μέρες αυτές οι προσαχθέντες καταθέτουν υπομνήματα, με τα οποία αρνούνται κατηγορηματικά οποιαδήποτε σχέση ή συμμετοχή τους στα όσα τους αποδίδονται. Τα κείμενα των ίδιων των προσαχθέντων σχετικά με την αστυνομική απαγωγή τους, τις έρευνες στα σπίτια τους, την κράτησή τους στη ΓΑΔΑ και τα συμβάντα στα οποία επιχειρούν να τους εμπλέξουν είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικά.

     Ένα χρόνο μετά την έναρξη επιβολής των μνημονίων κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση που ξεκίνησε στις 29 Απρίλη και συνεχίζεται ακόμα, έχει την ιδιαίτερη σημασία της για το καθεστώς, τόσο μέσα στην τρέχουσα κοινωνική-οικονομική-πολιτική συγκυρία όσο και ευρύτερα.

     Η κοινωνική οργή επεκτείνεται αν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει ακόμα υπόκωφη. Τα περιθώρια συναινέσεων έχουν στενέψει. Η κυβερνητική αξιοπιστία έχει κατακρημνιστεί μαζί με τη συνολική και βαθιά κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και των κομματικών του παραφυάδων στα μάτια του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Ο Μάιος είναι μήνας που αναμένονται νέα επώδυνα αντικοινωνικά μέτρα μαζί με την έναρξη του «προγράμματος» εκποίησης δημόσιας περιουσίας και κρατικά ελεγχόμενων επιχειρήσεων (ΔΕΚΟ) προς το ιδιωτικό κεφάλαιο. Και η γενική απεργία της 11ης Μάη έρχεται ως σταυροδρόμι των πολυποίκιλων κοινωνικών αντιστάσεων της περιόδου, μετά από σχεδόν 3 μήνες σκόπιμης άρνησης των εργατοπατέρων να κηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις.

     Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση της 29ης Απρίλη εξυπηρετεί τους σκοπούς του αποπροσανατολισμού (κοινωνικού και αγωνιστικού), του μουδιάσματος και της αδρανοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων, της δέσμευσης αντικαθεστωτικών δυνάμεων για την πραγματοποίηση κινήσεων αλληλεγγύης με την παράλληλη επιδίωξη πρόκλησης βαθύτερου κατακερματισμού στο εσωτερικό τους.

     Η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση της 29ης Απρίλη, όμως, εξυπηρετεί και κάτι ευρύτερο. Τοποθετημένη έναν χρόνο ακριβώς από το τραγικό συμβάν στη Μαρφίν αποτέλεσε το έναυσμα για τις καθεστωτικές δυνάμεις να συμβάλλουν η καθεμία με τον τρόπο της σε μια προσπάθεια μετατροπής της 5ης Μάη σε επέτειο του καθεστώτος, σε ένα αντίβαρο για την 6η Δεκέμβρη 2008, τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε σε όλο τον ελλαδικό χώρο, τις παρακαταθήκες που άφησε και τις προεκτάσεις της μέχρι σήμερα.

     Το κράτος οργάνωσε την κατασταλτική μεθόδευση επιλέγοντας έντεχνα τη χρονική στιγμή ξεδίπλωσής της (για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τους δράστες της επίθεσης ήδη από το περσινό καλοκαίρι, οπότε ολοκληρώθηκαν οι μαρτυρικές καταθέσεις και η έρευνα του οπτικοακουστικού υλικού που πάρθηκε από 90 κρατικές και ιδιωτικές κάμερες, αφού η επιδίωξη είναι διαφορετική). Τα ΜΜΕ επιτέλεσαν τον χειραγωγικό και προπαγανδιστικό τους ρόλο, αναμασώντας τα σενάρια της ασφάλειας, σπέρνοντας σύγχυση και διαδίδοντας ψεύδη. Αριστερά και δεξιά (απο)κόμματα κατέθεσαν λουλούδια και στεφάνια έξω από τη Μαρφίν τη φετινή 5η Μάη. Νεοναζί κάλεσαν συγκέντρωση έξω από την καμένη τράπεζα το απόγευμα της ίδιας μέρας. Και κάτι «αριστερο-αντιεξουσιαστές» (?!) «άνθρωποι του πνεύματος» κάλεσαν συζήτηση το μεσημέρι της ίδιας μέρας στο βιβλιοπωλείο Ιανός με θέμα «η πολιτική βία είναι πάντα φασιστική» (από τον τίτλο ομώνυμου βιβλίου που κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, όλος ο καθεστωτικός εσμός στοιχήθηκε γύρω από την προσπάθεια απαξίωσης της κοινωνικής συγκρουσιακότητας και στιγματισμού του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος.

     Όπως, όμως έχει αναφερθεί ξανά, ο θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, είναι κομμάτι του δικού μας πόνου, του πόνου του κινήματος αντίστασης, του κόσμου του αγώνα και όχι των κροκοδείλιων δακρύων της κάθε εξουσίας. Ο θάνατος από αναθυμιάσεις των τριών τραπεζοϋπαλλήλων αποτελεί ένα μοναδικό και αδιανόητο συμβάν στο χρονικό των μεταπολιτευτικών αγώνων και λειτούργησε ως τροχοπέδη της πρωτόγνωρης κοινωνικής ορμής που εκδηλωνόταν εκείνη την ημέρα με τις διαδοχικές απόπειρες εισβολής στο κοινοβούλιο. Υπήρξε η ταφόπλακα ενός κοινωνικού ξεσπάσματος σε εξέλιξη με άγνωστες προεκτάσεις.

     Από την άλλη, είναι σαφές ότι οι νεκροί της Μαρφίν χρησιμοποιούνται από την εξουσία (που αδιαφορεί έτσι κι αλλιώς για το θάνατό τους) ως προστατευτικό ανάχωμα για την ίδια. Όμως, οι κατασταλτικές και προπαγανδιστικές επιχειρήσεις σκοπιμότητας δεν είναι σε θέση να ανακόψουν τις κοινωνικές διεργασίες αντίστασης και οργής. Ο αγώνας για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης συνεχίζεται. Κράτος, ΜΜΕ, αφεντικά, αν ψάχνετε για ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς δολοφονιών, κοιταχτείτε στον καθρέφτη.



ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις



                                                                                   Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Κάτω τα ξερά σας από τους συντρόφους μας!


Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους προσαχθέντες για τα γεγονότα στις 5/5/10


Την Πέμπτη 05/05/2011 καλείται συγκέντρωση στο κτήριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (ΓΑΔΑ) στις 10:30 για τον προσαχθέντα Θ.Σ. και στις 12:30 για τον προσαχθέντα Γ.Π.


Την Παρασκευή 06/05/2011 καλείται ξανά συγκέντρωση στις 10:30 για τον προσαχθέντα Ν.Λ.




Κείμενο του συντρόφου Γ.Π. αναφορικά με την προσαγωγή του για την υπόθεση της 5/5


     Στις 29 Απρίλη και εξερχόμενος από φιλικό σπίτι, απαγάγομαι με τη “φιλική διαδικασία” της προσαγωγής από 3 ασφαλίτες, οι οποίοι και παρά τις διαμαρτυρίες μου, αρνούνται να επιδείξουν τα ονόματά τους, από τις υπηρεσιακές τους ταυτότητες.
    
     Στις επίμονες ερωτήσεις μου σε σχέση με το λόγο που βρίσκομαι στην “φιλική συντροφιά τους”, η μόνη απάντηση είναι “θα μάθεις”.

     Τρεις ώρες μετά, και αφού η “έννομη τάξη” έχει εισβάλλει στο δικό μου, καθώς και σε άλλα δύο φιλικά σπίτια, βρίσκομαι αποκλεισμένος στην ΓΑΔΑ (στην υποδιεύθυνση οικονομικού εγκλήματος ?!), χωρίς να γνωρίζω καν το λόγο για τον οποίο κρατούμαι, χωρίς να έχω ιδέα για το μιντιακό παιχνίδι που έχει στηθεί στην πλάτη μου.

     Χωρίς επίσης να γνωρίζω  ότι κάπου στο ίδιο κτίριο, ένας σύντροφος και φίλος βρίσκεται υπό σφοδρή ψυχοσωματική πίεση από ένα λεφούσι “καλών ή κακών μπάτσων”, ώστε να του αποσπάσουν κατάθεση  σχετικά με το άτομό μου.

     Όλα τα παραπάνω, για να μου επιδοθεί μετά από 8 ώρες ειρωνείας και απειλών μια κλήση για παροχή εξηγήσεων, η οποία σε κάθε άλλη περίπτωση απλά θυροκολλείται.

     Κι όλα αυτά έρχονται – καθόλου τυχαία – λίγο πριν την Πρωτομαγιά, την κηρυγμένη γενική απεργία της 11ης Μάη και κυρίως λίγες μέρες πριν την συμπλήρωση ενός χρόνου από το τραγικό περιστατικό που στιγμάτισε τη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μάη.

     Μέσα σε περιβάλλον βαθιάς οικονομικής και συστημικής κρίσης, το κράτος εκμεταλλεύεται με τον πιο χυδαίο τρόπο το θάνατο τριών ανθρώπων.                               

     Επιδιώκει με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ την απαξίωση των κοινωνικών αντιστάσεων και την στοχοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Εντελώς τυχαία λοιπόν …

     Την Πέμπτη 5 Μάη του 2011, 1 χρόνο μετά, καλούμαι να “δώσω εξηγήσεις” για μια σειρά κακουργημάτων που από τα media έμαθα ότι αφορούν τους θανάτους στην Marfin.

     Όμως εγώ δεν περίμενα τον εκβιασμό της εξουσίας για να τοποθετηθώ δημόσια για τα συγκεκριμένα γεγονότα. Η συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, η συνέλευση της κατάληψης Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, έχει ήδη τοποθετηθεί από τον περσινό Μάη όπως και πολλές άλλες πολιτικές συλλογικότητες.

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι :

     Στην ορολογία, την κουλτούρα, τη γλώσσα των αναρχικών δεν υπάρχουν οι λέξεις ”ατύχημα”, “παράπλευρη απώλεια”, “κατά λάθος”

     Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι η οποιαδήποτε δράση μου ως αναρχικού, δεν θα μπορούσε για κανένα λόγο να θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, ούτε από πρόθεση ούτε από αμέλεια. Εξίσου αυτονόητο είναι ότι δεν τρομοκρατούμαι από αυτή την κατασταλτική μεθόδευση και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, για την παύση κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

2/5/2011

Γ.Π.
ένας από τους προσαχθέντες κατά την μιντιακή επιχείρηση της 29ης Απριλίου




Αρχείο

Συγκεντρώσεις

...