χορός της καρμανιόλας

Το πολεμικό ανακοινωθέν είχε εκπονηθεί. Αναπαραγόταν λυσσασμένα για μέρες από τα κυριαρχικά διευθυντήρια και τους ρουφιάνους των ΜΜΕ: αν δεν ψηφιζόταν η δανειακή σύμβαση θα εμφανιζόταν το αποκαλυπτικό σκηνικό της χρεοκοπίας. Παρ’ όλα αυτά, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αψήφησαν την τρομοκρατία και τον ωμό εκβιασμό και κατέβηκαν αποφασιστικά στο δρόμο, ενάντια στο νέο μνημόνιο που θα επιφέρει ακόμα βαθύτερη εξαθλίωση και λεηλασία των ζωών µας.

Καθώς η μαζικότητα του κόσμου αυξανόταν εκρηκτικά –φτάνοντας στο σημείο το Σύνταγμα να έχει γεμίσει μισή ώρα πριν το πρώτο κάλεσμα– το κράτος αποφάσισε να διαλύσει τη συγκέντρωση εν τη γενέσει της.

Απέναντι στην ακραία βιαιότητα και τη σαφή υλική υπεροπλία των ΜΑΤ, η πλειονότητα των διαδηλωτών αρνήθηκε να υποχωρήσει αμαχητί. Ολόκληρο το μητροπολιτικό κέντρο έγινε πεδίο όπου χιλιάδες διασταυρώθηκαν στα οδοφράγματα, χιλιάδες πάλεψαν μέτρο το μέτρο µε τους μπάτσους για την υπεράσπιση του δρόμου.

Ήταν µια σύγκρουση που έφερε χαρακτηριστικά εξέγερσης, µε τους τόσους από τους ψευδείς διαχωρισμούς που µας επιβάλλονται να υποχωρούν, για να δώσουν, έστω και για µια στιγμή, τη θέση τους στην συντροφικότητα. Για ώρες, η πόλη ήταν εκτός κρατικού ελέγχου, η πόλη άνηκε στους αντιστεκόμενους, µε δεκάδες τράπεζες και πολυκαταστήματα να τίθενται υπό αυστηρή κοινωνική κριτική.

Η οργή και η αποφασιστικότητα βρίσκονταν πανταχού παρούσες.
Ήταν αυτό που συντάραξε την κρατική μηχανή.
Και είναι αυτό που μεγαλώνει την επιθυμία µας να ξαναπράξουμε…

Για να αποκατασταθεί η τάξη και να αδειάσει το κέντρο, ακολούθησε ένα τεράστιο κύμα καταστολής µε τόνους χημικών και ασφυξιογόνων, καθώς και δολοφονικές επιθέσεις των μπάτσων, που είχαν ως αποτέλεσμα δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις. Την εναγώνια αναζήτηση, από την κυριαρχία, κεφαλών επί πινάκι, ακολούθησε η πάντα πρόθυμη δικαστική εξουσία που προφυλάκισε τέσσερεις συλληφθέντες και η κοινωνική τους διαπόμπευση, µέσω της δημοσίευσης φωτογραφιών τους –αυτών, αλλά και άλλων διαδηλωτών– ζητώντας πληροφορίες από όποιον/α γνωρίζει.

Μία κίνηση, που δεν αποσκοπεί µόνο σε άμεσα πρακτικά “οφέλη” για το κράτος, αλλά και στον εκφοβισμό όσων επιλέγουν να κατεβαίνουν στον δρόμο και την πριμοδότηση του χαφιεδισμού σε κάθε επίπεδο. Από τις πορείες, στην εργασία, στη γειτονιά και τελειωμό δεν έχει.

Ταυτόχρονα ξεκίνησαν να βλέπουν το φως νέα κατασταλτικά σχέδια απαγόρευσης και ελέγχου των διαδηλώσεων, ενώ ήδη εφαρμόζεται η συγκαλυμμένη απαγόρευση µέσω του κλεισίματος κεντρικών σταθμών του μετρό.

Και φυσικά, από την πρώτη στιγμή, όλοι οι διαμεσολαβητικοί μηχανισμοί, µε κυρίαρχα τα ΜΜΕ, προσπάθησαν να απονοηματοδοτήσουν τις συγκρούσεις, μιλώντας για τυφλές καταστροφές και για οργανωμένο σχέδιο. Παραπλανούν όσους δε βρίσκονταν εκεί, ανακοινώνοντας ότι ο κόσμος φεύγει από τις 19.00 και αποσιωπούν την έκταση των συγκρούσεων που συντάραξαν και πολλές άλλες πόλεις. Επαναφέρουν, δε, δυναμικά τον όρο κουκουλοφόρος, σα φιγούρα χωρίς άλλες ιδιότητες• µια φιγούρα που απλά εμφανίζεται ως δια μαγείας µε µόνο σκοπό την καταστροφή. Όλα τα παραπάνω, µε σκοπό να εμπεδωθεί η εικόνα ότι αυτοί που συγκρούονταν στους δρόμους δεν ήταν παρά μερικές εκατοντάδες, χωρίς κάποιο κοινωνικό έρεισμα. Προφανώς δεν έλειψαν τα γνωστά και µη εξαιρετέα κόμματα της αριστεράς, που για άλλη µια φορά έσπευσαν να δώσουν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, μιλώντας για “προβοκάτορες” και λειαίνοντας το έδαφος για την καταστολή.

Η προπαγάνδα όμως δεν είναι ικανή να διεμβολίσει το γεγονός ότι πάρα πολλοί/ες μιλήσαμε τη γλώσσα του δρόμου. Και πάρα πολλοί/ες νιώσαμε τη χαρά της εξέγερσης. Ας µην περιμένουμε µόνο την επόμενη ημέρα της οργής. Να γίνουμε οι διασαλευτές του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Να συγκρουστούμε καθημερινά στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στις γειτονιές και τις πλατείες, προωθώντας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση.