χορός της καρμανιόλας

Είναι πάρα πολλές οι φορές, όπου η κρατική «αλήθεια» και η μηντικακή αφήγηση επιχειρούν να αποικιοποιήσουν τα μυαλά των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα πέπλο σύγχυσης και ένα στρεβλό είδωλο κατανόησης της πραγματικότητας. Είναι εκείνες οι στιγμές, που τείνουν να γίνουν μονιμότητα και να μετατρέψουν ακόμα και ένα κακόγουστο αστείο σε ένα θλιβερό εφιάλτη.

         Στις 29 Απρίλη 2011 απαγάγονται από τα σπίτια τους οι αναρχικοί Ν.Λ., Γ.Π. και Θ.Σ. και μεταφέρονται στη Γ.Α.Δ.Α. ενώ ταυτόχρονα ρουφιάνοι των ΜΜΕ «ανακοινώνουν» συλλήψεις για τον εμπρησμό στη Μαρφίν και τον Ιανό, στη διάρκεια της μαχητικής απεργιακής διαδήλωσης της 5ης Μάη. Η επιχείρηση αυτή οργανώνεται με βάση ένα κατασκευασμένο από την ασφάλεια, δήθεν ανώνυμου αποστολέα γράμμα, το οποίο «πληροφορεί» την αστυνομία για τους 3 συντρόφους, τις διευθύνσεις τους και τον αριθμό των κινητών τους τηλεφώνων. Η προφανής και κραυγαλέα έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου εναντίον των συντρόφων αναγκάζει τους μπάτσους να τους αφήσουν ελεύθερους κάποιες ώρες αργότερα και να τους καλέσουν μετά από μια εβδομάδα για να δώσουν ανωμοτί καταθέσεις. Ύστερα από ένα χρόνο περιφοράς της δικογραφίας στην ασφάλεια και στα εισαγγελικά γραφεία, γνωστοποιείται η πρόθεση της ανακρίτριας να τους αποδώσει κακουργηματικές κατηγορίες για ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών, παρά το ανυπόστατο και γελοίο υπόβαθρο αυτής της στοχοποίησης. Κατηγορίες τις οποίες οι τρείς σύντροφοι αρνούνται μέσα από δημόσιες τοποθετήσεις τους, τονίζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με τις συγκεκριμένες ενέργειες.

         Στις 5 Μάη 2010 το ελληνικό κράτος επικυρώνει μέσω της υπογραφής του μνημονίου την ένταξή του στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μια υπογραφή, που σηματοδότησε την καταστρεπτικότερη επίθεση απέναντι σε κάθε κοινωνική κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών. Μια υπογραφή, που ήρθε να επιβάλλει τον πλήρη εξανδραποδισμό μεγάλων τμημάτων του κοινωνικού σώματος και να μετατρέψει κάθε εργαζόμενο σε «σύγχρονο» είλωτα στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Οι συνέπειες εκείνης της υπογραφής «εγγράφονται» στις ζωές μας και γίνονται κάθε μέρα, που περνά και χειρότερες.

         Απέναντι σε αυτό το κρεματόριο, που στήθηκε εντός του κοινοβουλίου, εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωναν για ώρες, επιχειρώντας κατά κύματα να φθάσουν τη βουλή, συγκρουόμενοι με αποφασιστικότητα με τους μπάτσους. Η ορμητικότητα αυτή ανακόπηκε βίαια από το αδιανόητο γεγονός του θανάτου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Μαρφιν από αναθυμιάσεις, που προκλήθηκαν από εμπρησμό.

         Στη σημερινή συγκυρία που διαμορφώνεται ένα πλαίσιο κοινωνικής λεηλασίας, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι κάθε μηχανισμός εκμαίευσης της συναίνεσης έχει διαρραγεί. Το κράτος δεν μπορεί ούτε στοιχειωδώς να υποσχεθεί το ξεπέρασμα της υπάρχουσας κατάστασης και για να «εξασφαλίσει» την κοινωνική ειρήνη παγιώνει ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης». Ένα δημοκρατικό «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» που στοιχειοθετείται από την παρούσα αλλά και τις επόμενες συγκυβερνήσεις, από τις δεκάδες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τα πολυνομοσχέδια, από τα σχέδια περιορισμού των διαδηλώσεων και κατάργησης του ασύλου, καθώς και από το εκθετικά αυξανόμενο επίπεδο της καταστολής μέσα από την διαρκή πρόσληψη εκατοντάδων μπάτσων και τις λυσσαλέες επιθέσεις σε κάθε απεργία και κοινωνικό αγώνα.

        Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, το έδαφος για τη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών και την ανάπτυξη μιας κοινωνικής συγκρουσιακότητας απέναντι στην κυριαρχία γίνεται πρόσφορο. Το γυαλί της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, που επιχειρείται να επιβληθεί, θρυμματίζεται σε διάφορες στιγμές, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο απεργιακό διήμερο στις 28 και 29 Ιούνη και στις 12 φλεβάρη, όπου πολλές χιλιάδες διαδηλωτών παρέμειναν αποφασιστικά στο δρόμο και είτε επικρότησαν τις «αντιπαραθέσεις», είτε συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής ενώ ταυτόχρονα δεκάδες σύμβολα του καπιταλισμού πυρπολήθηκαν. Εκρήξεις οργής, οι οποίες προφανώς και δεν είναι αποκομμένες από την ανάπτυξη αυτοργανωμένων διαδικασιών και εγχειρημάτων σε κάθε σημείο του ελλαδικού χώρου. Μόνο τυχαίο δεν είναι λοιπόν το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις διαδηλώσεις επιλέγουν τη σύγκρουση χρησιμοποιώντας μέσα της κοινωνικής αντιβίας, η χρήση των οποίων οφείλει να είναι πάντα εμποτισμένη με συνείδηση και ευθύνη.

        Έτσι, το κράτος μέσω των συγκεκριμένων διώξεων αυτή τη στιγμή, επιχειρεί να επέμβει δυναμικά σε διάφορα επίπεδα, πέρα του προφανούς της στοχοποίησης των τριών συντρόφων. Η στοχοθεσία των διώξεων κινείται επιπλέον πέρα και από την απονοηματοδότηση και εγκληματοποίηση του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος και την ταυτόχρονη προσπάθεια εκχέρσωσης των κοινωνικών του ριζωμάτων μιας και μέσα σε αυτά κυοφορούνται ακατάπαυστα οι σπόροι της αμφισβήτησης του υπάρχοντος status quo και προάγεται η σύγκρουση εναντίον του. Η σοβαρότερη επιδίωξη των κρατικών διευθυντηρίων, συνεπικουρούμενα από το μηντιακό οχετό και διάφορους διανοούμενους ή "ευαίσθητους" αριστερούς είναι να μετατρέψουν την 5η Μάη σε μια επέτειο καταδίκης των ανατρεπτικών περιεχομένων και της κοινωνικής αντιβίας.

        Η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει μια πολύ συγκεκριμένη και αποκλειστική αφήγηση των γεγονότων, στα νοήματα της οποίας κάθε απόπειρα αμφισβήτησης του υπάρχοντος θα πρέπει να εκλείψει από τις προθέσεις των αγωνιζόμενων. Κάθε λογική αμφισβήτησης θα πρέπει να περιχαρακώνεται αυστηρά στα στενά πλαίσια, που ορίζονται από την δημοκρατική νομιμότητα, ενώ παράλληλα ο μόνος τρόπος έκφρασης της οργής και της διαμαρτυρίας οφείλει να περνάει μέσα από τις κάλπες και τις εκλογές. Κάθε μαχητική πρακτική, κάθε αδιαμεσολάβητος και ακηδεμόνευτος αγώνας και κάθε ανατρεπτική χειρονομία επιβάλλεται να εξοβελιστούν από την κοινωνική συνείδηση, έτσι ώστε η συγκρουσιακότητα και η επιθυμία της ρήξης να "αποσπαστούν" βίαια από τα μυαλά των ανθρώπων την ίδια ώρα που η υποταγή στο κράτους και τους θεσμούς του θα είναι αυτό που θα συνέχει την κοινωνία ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο από κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς σώμα. Γι' αυτούς τους λόγους προκύπτει σήμερα η γελοία "ανακάλυψη" ενόχων στα πρόσωπα των τριών συντρόφων, έτσι ώστε να αποκτήσει "έμψυχη" αντανάκλαση η πραξικοπιματική επιβολή της κρατικής "αλήθειας".

        Μέσα από αυτό το πρίσμα αντιλαμβανόμαστε οτι οι τρεις σύντροφοι, που στοχοποιούνται από τους κρατικούς μηχανισμούς δεν είναι μόνοι τους, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αντιστάσεων. Και γι' αυτό δεν θα επιτρέψουμε -και θα απαντήσουμε- την προσπάθεια ηθικής και φυσικής τους εξόντωσης.

Να τσακίσουμε κάθε κρατική μεθόδευση.

Αλληλεγγύη-καμία δίωξη στους 3 συντρόφους μας